Sabaha umid

Dunya – fani, umidsiz, sevgisiz... Hər tərəf qaranliq, bo$, kimsəsiz... tək qalmisan... divarlar ustunə gəlir... urəyin chirpinmaga ba$layir...
Hami sanki səni tərk edib... səndən uz dondərib... Otagina chəkilib, qulaqliqlari qulagina tixayirsan... musiqi dinləməyə chali$irsan... dunyadan qopmaq, hər #eyi buraxib getmək istəyirsən...
Sanki bircə damla... bircə damla və səbir kasasø dolacaq... Amma birdən, bircə an iñhərisində səni dunyaya baglayan incə bir tel var olur... xəyalinda...
Sənin olmasa da, yalniz onda təsəlli tapirsan... Gozlərini achib, goz ya$larini silirsən... Dunyanin dord kunc oldugunu du$unursən... Bir tərəfdə ailən... Bir tərəfdə tani$larin... Bir tərəfdə ən yaxin dostlarin... Bir tərəfdə isə tanimadigin, amma səni taniyan insanlar...
Sonra haradansa bir kunc daha peyda olur... və sən də ozunu o kuncə sixib, gizlənmək istəyirsən... dunyanin kinindən... dunyanin hərisliyindən... dunyanin yalanindan... uzaqla$maga chali$irsan, amma yenə də gozlərini qapayirsan... və... yenə də "onu" du$unursən...
Du$unursən ki, dunya nə qədər fani, nə qədər umidsiz olsa da, sevgisiz deyil... Hələ bu dunyada sevgi var... və bu sevgi ya$ayacaq... Nə qədər ki, o ya$ayir... Nə qədər ki, sən ya$ayirsan...